BAOW! Stenen op het dak.
Door: Julius
Blijf op de hoogte en volg Julius
01 December 2014 | Malawi, Rumphi
Dinsdag 01:30:
Ik werd wakker met een pijnlijke keel en een misselijk gevoel in m'n maag.
Dinsdag 01:45:
Rond dit tijdstip bevond ik me inmiddels op het toilet, noodgedwongen door m'n maag. Ik dacht: ik zal wel iets verkeerd gegeten hebben.
Mijn maag en ik deelden deze mening. Want ja hoor, daar ging m'n avondeten! Volgende ochtend werd ik haast wakker op het toilet, met een gevoel dat je in zekere zin zeer ellendig zou kunnen noemen. Dat was geen pretje! Er is zelfs een malaria test aan te pas gekomen...het bleek inderdaad het eten te zijn geweest.Het hield vrijdag pas op. Gelukkig kwamen m'n trouwe vrienden me gezelschap houden tijdens deze tijden van wanhoop. Dit zorgde voor de nodige afleiding:) Ik kijk voortaan dus wel uit wat ik eet hier! Inmiddels ben ik er weer goed bovenop gekomen en heb een goed weekend gehad. Ik heb een lokaal spel(baow) leren spelen, een spel met een bord en knikkers. De regels zijn volstrekt onlogisch. Een spel met een bord en vier rijen kuiltjes waarbij je ervoor moet zorgen dat je tegenstander geen knikkers meer in z'n kuiltjes (of steentjes bij gebrek aan beter) heeft. Maar dat maakt niet uit want het is wel geinig. Ik ben zaterdag nog naar Rumphi geweest, voor voetbal, maar eenmaal aangekomen op de footballground bleek er helemaal geen wedstrijd plaats te vinden en daarom zijn we naar onze goede vrinden van de Woodshop gegaan. Hier hebben we de rest van de avond doorgebracht, dat was weer echt leuk! Arthur werkt, naast het werk op Mathunka ook als carpenter in de Woodshop. Die dag had hij een bed gemaakt, hij had ook nog wat gedronken toen hij dat deed. Toen hij klaar was viel hij op dat bed in slaap;).Er heerste een goede sfeer en er werden zeer duistere grapjes gemaakt in deze winkel waar ze doodskisten fabriceren. Gibson was in een van de kisten gaan liggen en vroeg of ik er een foto van wilde maken! Gekke Gibby. Die nacht, zaterdagnacht, lag ik te slapen en werd ik ineens gewekt door een oorverdovend lawaai! Echt een enorme herrie! Alsof er stenen op het dak vielen. Wat bleek na enig onderzoek.. Het regende gewoon. Weer een ervaring rijker wat dat betreft.. Ondertussen begint ook het aftellen tot vertrek, terug naar huis. Dit met gemengde gevoelens. Want ik besef me dat ik alle vrienden die ik hier heb gemaakt waarschijnlijk nooit meer terug zie... Dat bezorgt me verdriet. Ik heb mezelf voorgenomen de foto's die ik heb waar ze met mij op staan, af te laten drukken en aan ze te geven. Zodat de herinnering blijft. Aan de andere kant mis ik Nederland ook hoor! Vind het wel fijn om niet elke nacht onder m'n bed te hoeven checken voor schorpioenen, vogelspinnen of black mamba's.
Ik werd wakker met een pijnlijke keel en een misselijk gevoel in m'n maag.
Dinsdag 01:45:
Rond dit tijdstip bevond ik me inmiddels op het toilet, noodgedwongen door m'n maag. Ik dacht: ik zal wel iets verkeerd gegeten hebben.
Mijn maag en ik deelden deze mening. Want ja hoor, daar ging m'n avondeten! Volgende ochtend werd ik haast wakker op het toilet, met een gevoel dat je in zekere zin zeer ellendig zou kunnen noemen. Dat was geen pretje! Er is zelfs een malaria test aan te pas gekomen...het bleek inderdaad het eten te zijn geweest.Het hield vrijdag pas op. Gelukkig kwamen m'n trouwe vrienden me gezelschap houden tijdens deze tijden van wanhoop. Dit zorgde voor de nodige afleiding:) Ik kijk voortaan dus wel uit wat ik eet hier! Inmiddels ben ik er weer goed bovenop gekomen en heb een goed weekend gehad. Ik heb een lokaal spel(baow) leren spelen, een spel met een bord en knikkers. De regels zijn volstrekt onlogisch. Een spel met een bord en vier rijen kuiltjes waarbij je ervoor moet zorgen dat je tegenstander geen knikkers meer in z'n kuiltjes (of steentjes bij gebrek aan beter) heeft. Maar dat maakt niet uit want het is wel geinig. Ik ben zaterdag nog naar Rumphi geweest, voor voetbal, maar eenmaal aangekomen op de footballground bleek er helemaal geen wedstrijd plaats te vinden en daarom zijn we naar onze goede vrinden van de Woodshop gegaan. Hier hebben we de rest van de avond doorgebracht, dat was weer echt leuk! Arthur werkt, naast het werk op Mathunka ook als carpenter in de Woodshop. Die dag had hij een bed gemaakt, hij had ook nog wat gedronken toen hij dat deed. Toen hij klaar was viel hij op dat bed in slaap;).Er heerste een goede sfeer en er werden zeer duistere grapjes gemaakt in deze winkel waar ze doodskisten fabriceren. Gibson was in een van de kisten gaan liggen en vroeg of ik er een foto van wilde maken! Gekke Gibby. Die nacht, zaterdagnacht, lag ik te slapen en werd ik ineens gewekt door een oorverdovend lawaai! Echt een enorme herrie! Alsof er stenen op het dak vielen. Wat bleek na enig onderzoek.. Het regende gewoon. Weer een ervaring rijker wat dat betreft.. Ondertussen begint ook het aftellen tot vertrek, terug naar huis. Dit met gemengde gevoelens. Want ik besef me dat ik alle vrienden die ik hier heb gemaakt waarschijnlijk nooit meer terug zie... Dat bezorgt me verdriet. Ik heb mezelf voorgenomen de foto's die ik heb waar ze met mij op staan, af te laten drukken en aan ze te geven. Zodat de herinnering blijft. Aan de andere kant mis ik Nederland ook hoor! Vind het wel fijn om niet elke nacht onder m'n bed te hoeven checken voor schorpioenen, vogelspinnen of black mamba's.
-
01 December 2014 - 12:55
Hans Braun:
Julius
Leuk verhaal,met plezier gelezen.
Hedt wordt aftellen.
Geniet er nog maar even van.
Opa Hans. -
01 December 2014 - 15:16
Margreet:
Ha Juul,
Elke week krijgen we wel weer van iemand te horen dat je zo fantastisch en levendig blogt.
Dat beamen we natuurlijk volmondig, niet alleen omdat we je ouders zijn, maar ook omdat het gewoon zo is!
Wij lezen jouw verhaal elke maandagochtend in alle vroegte met veel gretigheid en staren naar de foto's...
Dat gaan wij nou straks missen.....
Ik las dat Boa wordt in heel Oost Afrika gespeeld. Elk land met eigen regels.
Ik kwam er achter dat er in Voorhout iemand woont, die er echt verstand van heeft en zelfs een clubje heeft opgericht. Het schijnt inderdaad nogal een klusje te zijn om het spel geheel te snappen!
Maar je kunt ook gewoon heel intelligent erbij kijken en wat steentjes schuiven.
Dan lijkt het ook al heel wat..
Wat zul jij je rijk voelen met al deze ervaringen en ontmoetingen!
Dat neem je maar mooi allemaal mee terug in je rugzak Juul!
Stop hem wel goed dicht, want ik hoef geen schorpioen te ontmoeten..
Jij kletterregen, wij waterkou..
Dag jongen! We houden veel van je! Papa, Carolijn en mama.
-
02 December 2014 - 00:03
Liesbeth Tomassen:
Fijn dat je lijf weer in balans is. Misschien had je wel een als biefstuk vermomde rat gegeten, is niet uit te sluiten. Nu voel je het waarschijnlijk weer opkomen.
Van je vrienden heb ik een leuk beeld. Er zitten vast een paar heel "stoute" jongens tussen maar er is, begrijp ik, veel humor en trouw. Waarschijnlijk vinden ze die lange witte jongen heel leuk omdat hij in staat is afstand te overbruggen.
Geniet van hen zoals jullie nu met elkaar omgaan. Ook al zou je hen ooit terugzien zouden de omstandigheden waarschijnlijk heel anders zijn.De vriendschap die je nu van hen krijgt moet je koesteren, die neem je je leven lang mee. Nu moet ik oppassen want mijn dochter, jouw moeder zou nu kunnen zeggen: Amen!
Inmiddels verheugen mensen hier zich enorm op je terugkomst, je te zien, je even vast te houden en je verhalen te horen. Je begrijpt dat in de Eli Heimans de spanning stijgt.
Voor jou ook nog een Afrikaanse bruiloft , een eer dat je hiervoor uitgenodigd ben.
Lieve Julius, denken aan je, kus Opa Gerard oma Liesbeth.
-
05 December 2014 - 16:25
Jeroen Tomassen:
Ik zeg schorpioenensoep....
Leuke foto's.
Wij hier net heerlijk zitten lachen om je blog met Oma, Tim en Bram.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
